Unicode
တေမိဇာတ်တော်ကြီး

ရှေးအခါက ကာသိကရာဇ်မင်းကြီးနှင့် စန္ဒာဒေဝီမိဖုရားတွင် တေမိယကုမာရ-ခေါ် မင်းသားလေးတပါး ဖွားမြင်လေသည်။ သားတော်ဟူ၍ ဤတပါးပင်ရှိသည်။
ငယ်စဉ်က ခမည်းတော် ကာသိကရာဇ်မင်းကြီးသည် တနေ့တွင် တေမိယမင်းသားလေးကို ရင်ဝယ်ထားလျက် ခိုးသားလေးဦးကို ထိတ်လန့်ဖွယ် ပြစ်ဒဏ် အမျိုးမျိုးခတ်လေသည်။


ထို့နောက် ထီးဖြူအောက်တွင် ချသိပ်ထားစဉ် မင်းသားငယ်သည် ထိုသို့ သူတပါးအား ထိတ်လန့်ဖွယ် ပြစ်ဒဏ် စီရင်ရခြင်းများကို မနှစ်မြို့သဖြင့် စိတ်အဆင်းရဲကြီး ဆင်းရဲကာ မှိန်း၍ ဤသို့စဉ်းစားမိ၏။

ဘုရားလောင်းဖြစ်၍ နောက်နောက် ဘဝများကို ပြန်လည်တွေးမြင်နိုင်စွမ်းရှိလေသည်။

ငါသည်လည်း တနေ့တွင် ဘုရင်လုပ်ရချေဦးမည်။ ဤသို့ သူတပါးအား အပြစ်ဒဏ်စီရင်ရာ၌ အကယ်၍ မှားယွင်းစွာစီရင်မိအံ့ ငါ့၌ ဆင်းရဲပူပန်မှုရောက်လတံ့။ ငါသည် ယခင်ဘဝက မင်းပြုကာ ပြစ်ဒဏ်များကို မှားယွင်းစွာစီရင်မိသဖြင့် ငရဲပြည်တွင် ကြာမြင့်စွာ ခံခဲ့ရသလို ယခုတဖန် ခံရဦးမည်၊ ယခု မည်သို့ကြံရမည်နည်း။

ထိုအချင်းအရာကို ယခင် ၇-ဘဝက မိခင်တော်စပ်ခဲ့ဖူးသော ထီးချက်စောင့်နတ်သမီး တွေ့သိ၍ ကိုယ်ထင်ပြပြီးလျှင် မေးမြန်းရာ ဘုရင်မလုပ်လိုသော ဆန္ဒကို သိရသဖြင့်-
မင်းသားသည် ငရဲလားမည့်ဘေးကိုသာ တွေးကြောက်လှလေသောကြောင့် ထိုနေ့မှစ၍ နတ်သမီးအကြံပေးချက်အတိုင်း ဆွံ့အ နားထိုင်းသူများကဲ့သို့ မလှုပ်မယှက် ကြောင်တက်တက် နေထိုင်လိုက်တော့သည်။

ထိုအချင်းအရာကို အထိန်းတော်များ တွေ့ကြသော် မိဖုရားကြီးထံ ချက်ချင်းဝင်၍ သံတော်ဦးတင်လေလျှင်-
မိဖုရားကြီးသည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ သားတော်အား စမ်းသပ်ပြီးနောက် ဧကန်အမှန်ဖြစ်ကြောင်း သိရှိရသောကြောင့် ဘုရင်ကြီးထံ ချဉ်းကပ်ပြီး အကျိုးအကြောင်း တင်ပြသောအခါ ဘုရင်ကြီးက
ပုဏ္ဏားတော်များအား သားတော်လေး စကားပြောရန် အမျိုးမျိုးပြုလုပ်စေ၏။

အစားအသောက် ကစားစရာတို့ဖြင့် မြူဆွယ်သော်လည်း မရ။
ပွဲတော်တည်ချိန် မကြွေးဘဲ ငိုအောင်ထားသော်လည်း မငို၊
ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်၍ အော်ဟစ်အောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ပျော်ရွှင်မြူးတူး၍ အော်ဟစ်အောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ဒေါသထွက်၍ အော်ဟစ်အောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ချစ်မေတ္တာစိတ် ယိုဖိတ်၍ ရယ်ပြုံးအောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ကျွမ်းဘား မျက်လှည့် ရုပ်သေးပွဲများဖြင့် စမ်းသပ်သော်လည်း မတုန်လှုပ်၊
ဆင်လိမ္မာများ၊ အစွယ်မဲ့ မြွေများ၊ လက်နက်များ မီးများဖြင့် စမ်းသပ်သော်လည်း မကြောက်၊
တင်လဲလူးခြင်း၊ အပုပ်နံ့ပေးခြင်း၊ မှိုင်းတိုက်ခြင်းပြုသော်လည်း မရ၊
လှပသော မိန်းမပျိုများနှင့် ဆိတ်ကွယ်ရာတွင် တွေ့ဆုံစေသော်လည်း မရ။
မင်းသားလေး စိတ်ထဲတွင်ကား ငရဲခံရသည်ကိုသာ မြင်နေသည်။

မင်းသားလေး ၁၇-နှစ်သို့ရောက်သည့်တိုင် ထူးခြားမှုမရှိဖြင့် ပုဏ္ဏားတော်များအား ခေါ်ယူပြောဆိုရာ ပုဏ္ဏားတော်များက-
မင်းသားလေး တည်ရှိနေမည်ဆိုလျှင် အရှင်မင်းကြီးသည်၎င်း၊ မိဖုရားကြီးသည်၎င်း၊ တိုင်းပြည်သည်၎င်း၊ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ပါလိမ့်မည်။ ဤဘေးဆိုးကြီးက လွတ်မြောက်လိုက မင်းသားအား မြေတွင်း၌ မြှုပ်နှံရပါမည်-ဟု လျှောက်တင်သောအခါ ဘုရင်ကြီး တုန်လှုပ်ချောက်ချားသွား၏။
ထိုအခါ မိဖုရားကြီးက မင်းသားအား စိတ်ပြောင်းစေရန် ထီးနန်းစည်းစိမ်ဖြင့် အပ်နှင်းလေသည်။ သို့သော် ၇-ရက်စေ့သည့်တိုင် မထူးခြားသဖြင့် ဘုရင်ကြီးက ဒေါသထွက်ပြီး ရထားမှူးကိုခေါ်၍ နက်ဖြန်နံနက် မိုးသောက်လျှင် ဤမင်းသားအား ဘုရင်အသုံးအဆောင်ချွတ်၍ တောရပ်မြိုင်လယ်သို့ ရထားနှင့် ခေါ်ဆောင်သွားပြီး တွင်းတူးမြေမြှုပ်စေ-ဟု အမိန့်တော်မှတ်သည့်အတိုင်း ရထားမှူးလည်း အမိန့်တော်ကို မလွန်ဆန်နိုင်သဖြင့် တေမိယမင်းသားကို ခေါ်သွားပြီး တွင်းတူးနေစဉ်-တွင်းအထက်မှ အသံကြား၍ မော့ကြည့်လိုက်ရာ-

အိုရထားမှူး ဘာကိစ္စအတွက် တွင်းတူနေရသနည်း-
သင် မင်းမှုထမ်းသည် အပြစ်လည်းလွတ်၍ ဆုလာဘ်များပင် ရစေခြင်းငှါ ယခုပင်လျှင် ရွှေနန်းတော်သို့ပြန်၍ အကြောင်းစုံ သံတော်ဦးတင်လော့-ဟု မင်းသားဆိုလေသော် ရထားမှူးသည် ဝမ်းပန်းတသာဖြင့် အမြန်သွားလေတော့၏။ ခမည်းတော် မည်တော်နှင့်တကွ အားလုံး ဝမ်းသာမဆုံးရှိကြ၏။

ဘုရင်မင်းကြီးသည် သားတော်အား တောတွင်း၌ပင် ဘိသိက်သွန်း နန်းအပ်ကာ ပြန်ခေါ်မည်ဟုကြံစည်၍ အချိန်ယူလျက် မင်းခမ်းမင်းနားပြည့်စုံစွာ ဖန်တီးစေပြီးမှ သားတော်ရှိရာ တောရပ်မြိုင်ခြေသို့ လေးရက်မြောက်သောနေ့၌ ကြွချီတော်မူလေသည်။

ခရီးဆိုက်၍ သားတော် တေမိမင်းသားမှာ ရသေ့ဝတ်နှင့်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လျှင် ဝတ်ပြုလျက်-
သားတော် တောတွင်း၌ အဘယ်ကဲ့သို့သော အစာအာဟာရများ မှီဝဲနေရ၍ ဤမျှအသားအရေ အရောင်အဆင်း ဝင်း၍ ကြက်သရေမင်္ဂလာ ဆောင်ပါသနည်း။
ဖခမည်းတော် တောတွင်း၌ ဆားမပါသော သစ်ရွက်စိမ်းကိုသာ မှီဝဲရပါသည်။
အရောင်အဆင်းဟူသည်ကား-စိတ်ငြိမ်သက်သောသူ၊
ပူပင်သောက ဒေါသကင်း၍ တပ်မက်ခြင်းမရှိသူများအတွက်သာ ဖြစ်သည်။

ကောင်းပေစွ သားတော် ခမည်းတော်သည်ပင် ဤသောကကင်းဝေးသော ရသေ့ဘဝကို လိုလားလာချေပြီ။ သားတော်ကား အသက် နုပါသေး၏။ တရားဓမ္မလည်း ပြည့်ဝ၏။ ထို့ကြောင့် ခမည်းတော် တောထွက်နိုင်စေ ခြင်းငှါ ထီးမွေနန်းမွေ လက်ခံပြီး နုပျိုစဉ် ရွှေနန်းစည်းစိမ် ခံစားပါ။ အသက်ကြီးလာမှ သားတော်ရှိက သားတော်ကို နန်းအပ်ကာ တောထွက်မည်ဆိုလျှင် တိုင်းသူပြည်သားများအားလည်း ကူညီရာရောက်မည် မဟုတ်ပါလော။

အို ဖခမည်းတော် သတ္တဝါတို့မည်သည် ကြီးသည် ငယ်သည်မဟုတ် သေခြင်းဘေးက အချိန်မရွေး လာသည်မဟုတ်ပါလော၊ ရွှေနန်းစည်းစိမ်ကိုလည်း ခံစားလိုစိတ် မရှိ၍ ဆွံ့အ နားထိုင်းဟန် နေခဲ့ပြီ။ စသည်ဖြင့်
တေမိယ ရသေ့လေးက အကျယ်တဝင့် တရားပြပြီးသည့်အဆုံး၌ ဘုရင်ကြီး မိဖုရားကြီးနှင့် တကွ အားလုံးသော မင်းချင်းတို့ ကျွတ်တန်းဝင်ကာ ရသေ့ဝတ်ကြကုန်သတည်း။
ရှေးအခါက ကာသိကရာဇ်မင်းကြီးနှင့် စန္ဒာဒေဝီမိဖုရားတွင် တေမိယကုမာရ-ခေါ် မင်းသားလေးတပါး ဖွားမြင်လေသည်။ သားတော်ဟူ၍ ဤတပါးပင်ရှိသည်။
ငယ်စဉ်က ခမည်းတော် ကာသိကရာဇ်မင်းကြီးသည် တနေ့တွင် တေမိယမင်းသားလေးကို ရင်ဝယ်ထားလျက် ခိုးသားလေးဦးကို ထိတ်လန့်ဖွယ် ပြစ်ဒဏ် အမျိုးမျိုးခတ်လေသည်။

ထို့နောက် ထီးဖြူအောက်တွင် ချသိပ်ထားစဉ် မင်းသားငယ်သည် ထိုသို့ သူတပါးအား ထိတ်လန့်ဖွယ် ပြစ်ဒဏ် စီရင်ရခြင်းများကို မနှစ်မြို့သဖြင့် စိတ်အဆင်းရဲကြီး ဆင်းရဲကာ မှိန်း၍ ဤသို့စဉ်းစားမိ၏။

ဘုရားလောင်းဖြစ်၍ နောက်နောက် ဘဝများကို ပြန်လည်တွေးမြင်နိုင်စွမ်းရှိလေသည်။

ငါသည်လည်း တနေ့တွင် ဘုရင်လုပ်ရချေဦးမည်။ ဤသို့ သူတပါးအား အပြစ်ဒဏ်စီရင်ရာ၌ အကယ်၍ မှားယွင်းစွာစီရင်မိအံ့ ငါ့၌ ဆင်းရဲပူပန်မှုရောက်လတံ့။ ငါသည် ယခင်ဘဝက မင်းပြုကာ ပြစ်ဒဏ်များကို မှားယွင်းစွာစီရင်မိသဖြင့် ငရဲပြည်တွင် ကြာမြင့်စွာ ခံခဲ့ရသလို ယခုတဖန် ခံရဦးမည်၊ ယခု မည်သို့ကြံရမည်နည်း။

ထိုအချင်းအရာကို ယခင် ၇-ဘဝက မိခင်တော်စပ်ခဲ့ဖူးသော ထီးချက်စောင့်နတ်သမီး တွေ့သိ၍ ကိုယ်ထင်ပြပြီးလျှင် မေးမြန်းရာ ဘုရင်မလုပ်လိုသော ဆန္ဒကို သိရသဖြင့်-
မင်းသားသည် ငရဲလားမည့်ဘေးကိုသာ တွေးကြောက်လှလေသောကြောင့် ထိုနေ့မှစ၍ နတ်သမီးအကြံပေးချက်အတိုင်း ဆွံ့အ နားထိုင်းသူများကဲ့သို့ မလှုပ်မယှက် ကြောင်တက်တက် နေထိုင်လိုက်တော့သည်။

ထိုအချင်းအရာကို အထိန်းတော်များ တွေ့ကြသော် မိဖုရားကြီးထံ ချက်ချင်းဝင်၍ သံတော်ဦးတင်လေလျှင်-
မိဖုရားကြီးသည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ သားတော်အား စမ်းသပ်ပြီးနောက် ဧကန်အမှန်ဖြစ်ကြောင်း သိရှိရသောကြောင့် ဘုရင်ကြီးထံ ချဉ်းကပ်ပြီး အကျိုးအကြောင်း တင်ပြသောအခါ ဘုရင်ကြီးက
ပုဏ္ဏားတော်များအား သားတော်လေး စကားပြောရန် အမျိုးမျိုးပြုလုပ်စေ၏။

အစားအသောက် ကစားစရာတို့ဖြင့် မြူဆွယ်သော်လည်း မရ။
ပွဲတော်တည်ချိန် မကြွေးဘဲ ငိုအောင်ထားသော်လည်း မငို၊
ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်၍ အော်ဟစ်အောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ပျော်ရွှင်မြူးတူး၍ အော်ဟစ်အောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ဒေါသထွက်၍ အော်ဟစ်အောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ချစ်မေတ္တာစိတ် ယိုဖိတ်၍ ရယ်ပြုံးအောင်လုပ်သော်လည်း မရ၊
ကျွမ်းဘား မျက်လှည့် ရုပ်သေးပွဲများဖြင့် စမ်းသပ်သော်လည်း မတုန်လှုပ်၊
ဆင်လိမ္မာများ၊ အစွယ်မဲ့ မြွေများ၊ လက်နက်များ မီးများဖြင့် စမ်းသပ်သော်လည်း မကြောက်၊
တင်လဲလူးခြင်း၊ အပုပ်နံ့ပေးခြင်း၊ မှိုင်းတိုက်ခြင်းပြုသော်လည်း မရ၊
လှပသော မိန်းမပျိုများနှင့် ဆိတ်ကွယ်ရာတွင် တွေ့ဆုံစေသော်လည်း မရ။
မင်းသားလေး စိတ်ထဲတွင်ကား ငရဲခံရသည်ကိုသာ မြင်နေသည်။

မင်းသားလေး ၁၇-နှစ်သို့ရောက်သည့်တိုင် ထူးခြားမှုမရှိဖြင့် ပုဏ္ဏားတော်များအား ခေါ်ယူပြောဆိုရာ ပုဏ္ဏားတော်များက-
မင်းသားလေး တည်ရှိနေမည်ဆိုလျှင် အရှင်မင်းကြီးသည်၎င်း၊ မိဖုရားကြီးသည်၎င်း၊ တိုင်းပြည်သည်၎င်း၊ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ပါလိမ့်မည်။ ဤဘေးဆိုးကြီးက လွတ်မြောက်လိုက မင်းသားအား မြေတွင်း၌ မြှုပ်နှံရပါမည်-ဟု လျှောက်တင်သောအခါ ဘုရင်ကြီး တုန်လှုပ်ချောက်ချားသွား၏။
ထိုအခါ မိဖုရားကြီးက မင်းသားအား စိတ်ပြောင်းစေရန် ထီးနန်းစည်းစိမ်ဖြင့် အပ်နှင်းလေသည်။ သို့သော် ၇-ရက်စေ့သည့်တိုင် မထူးခြားသဖြင့် ဘုရင်ကြီးက ဒေါသထွက်ပြီး ရထားမှူးကိုခေါ်၍ နက်ဖြန်နံနက် မိုးသောက်လျှင် ဤမင်းသားအား ဘုရင်အသုံးအဆောင်ချွတ်၍ တောရပ်မြိုင်လယ်သို့ ရထားနှင့် ခေါ်ဆောင်သွားပြီး တွင်းတူးမြေမြှုပ်စေ-ဟု အမိန့်တော်မှတ်သည့်အတိုင်း ရထားမှူးလည်း အမိန့်တော်ကို မလွန်ဆန်နိုင်သဖြင့် တေမိယမင်းသားကို ခေါ်သွားပြီး တွင်းတူးနေစဉ်-တွင်းအထက်မှ အသံကြား၍ မော့ကြည့်လိုက်ရာ-

အိုရထားမှူး ဘာကိစ္စအတွက် တွင်းတူနေရသနည်း-
သင် မင်းမှုထမ်းသည် အပြစ်လည်းလွတ်၍ ဆုလာဘ်များပင် ရစေခြင်းငှါ ယခုပင်လျှင် ရွှေနန်းတော်သို့ပြန်၍ အကြောင်းစုံ သံတော်ဦးတင်လော့-ဟု မင်းသားဆိုလေသော် ရထားမှူးသည် ဝမ်းပန်းတသာဖြင့် အမြန်သွားလေတော့၏။ ခမည်းတော် မည်တော်နှင့်တကွ အားလုံး ဝမ်းသာမဆုံးရှိကြ၏။

ဘုရင်မင်းကြီးသည် သားတော်အား တောတွင်း၌ပင် ဘိသိက်သွန်း နန်းအပ်ကာ ပြန်ခေါ်မည်ဟုကြံစည်၍ အချိန်ယူလျက် မင်းခမ်းမင်းနားပြည့်စုံစွာ ဖန်တီးစေပြီးမှ သားတော်ရှိရာ တောရပ်မြိုင်ခြေသို့ လေးရက်မြောက်သောနေ့၌ ကြွချီတော်မူလေသည်။

ခရီးဆိုက်၍ သားတော် တေမိမင်းသားမှာ ရသေ့ဝတ်နှင့်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လျှင် ဝတ်ပြုလျက်-
သားတော် တောတွင်း၌ အဘယ်ကဲ့သို့သော အစာအာဟာရများ မှီဝဲနေရ၍ ဤမျှအသားအရေ အရောင်အဆင်း ဝင်း၍ ကြက်သရေမင်္ဂလာ ဆောင်ပါသနည်း။
ဖခမည်းတော် တောတွင်း၌ ဆားမပါသော သစ်ရွက်စိမ်းကိုသာ မှီဝဲရပါသည်။
အရောင်အဆင်းဟူသည်ကား-စိတ်ငြိမ်သက်သောသူ၊
ပူပင်သောက ဒေါသကင်း၍ တပ်မက်ခြင်းမရှိသူများအတွက်သာ ဖြစ်သည်။

ကောင်းပေစွ သားတော် ခမည်းတော်သည်ပင် ဤသောကကင်းဝေးသော ရသေ့ဘဝကို လိုလားလာချေပြီ။ သားတော်ကား အသက် နုပါသေး၏။ တရားဓမ္မလည်း ပြည့်ဝ၏။ ထို့ကြောင့် ခမည်းတော် တောထွက်နိုင်စေ ခြင်းငှါ ထီးမွေနန်းမွေ လက်ခံပြီး နုပျိုစဉ် ရွှေနန်းစည်းစိမ် ခံစားပါ။ အသက်ကြီးလာမှ သားတော်ရှိက သားတော်ကို နန်းအပ်ကာ တောထွက်မည်ဆိုလျှင် တိုင်းသူပြည်သားများအားလည်း ကူညီရာရောက်မည် မဟုတ်ပါလော။

အို ဖခမည်းတော် သတ္တဝါတို့မည်သည် ကြီးသည် ငယ်သည်မဟုတ် သေခြင်းဘေးက အချိန်မရွေး လာသည်မဟုတ်ပါလော၊ ရွှေနန်းစည်းစိမ်ကိုလည်း ခံစားလိုစိတ် မရှိ၍ ဆွံ့အ နားထိုင်းဟန် နေခဲ့ပြီ။ စသည်ဖြင့်
တေမိယ ရသေ့လေးက အကျယ်တဝင့် တရားပြပြီးသည့်အဆုံး၌ ဘုရင်ကြီး မိဖုရားကြီးနှင့် တကွ အားလုံးသော မင်းချင်းတို့ ကျွတ်တန်းဝင်ကာ ရသေ့ဝတ်ကြကုန်သတည်း။
Zawgyi
ဇာတ္ႀကီး(၁၀) ဘြဲ႔

ေတမိဇာတ္ေတာ္ႀကီး

ေရွးအခါက ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးႏွင့္ စႏၵာေဒ၀ီမိဖုရားတြင္ ေတမိယကုမာရ-ေခၚ မင္းသားေလးတပါး ဖြားျမင္ေလသည္။ သားေတာ္ဟူ၍ ဤတပါးပင္ရွိသည္။
ငယ္စဥ္က ခမည္းေတာ္ ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးသည္ တေန႔တြင္ ေတမိယမင္းသားေလးကို ရင္၀ယ္ထားလ်က္ ခိုးသားေလးဦးကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခတ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ထီးျဖဴေအာက္တြင္ ခ်သိပ္ထားစဥ္ မင္းသားငယ္သည္ ထိုသို႔ သူတပါးအား ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ စီရင္ရျခင္းမ်ားကို မႏွစ္ျမိဳ႔သျဖင့္ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲကာ မွိန္း၍ ဤသို႔စဥ္းစားမိ၏။

ဘုရားေလာင္းျဖစ္၍ ေနာက္ေနာက္ ဘ၀မ်ားကို ျပန္လည္ေတြးျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိေလသည္။

ငါသည္လည္း တေန႔တြင္ ဘုရင္လုပ္ရေခ်ဦးမည္။ ဤသို႔ သူတပါးအား အျပစ္ဒဏ္စီရင္ရာ၌ အကယ္၍ မွားယြင္းစြာစီရင္မိအံ႔ ငါ့၌ ဆင္းရဲပူပန္မႈေရာက္လတံ႔။ ငါသည္ ယခင္ဘ၀က မင္းျပဳကာ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို မွားယြင္းစြာစီရင္မိသျဖင့္ ငရဲျပည္တြင္ ၾကာျမင့္စြာ ခံခဲ့ရသလို ယခုတဖန္ ခံရဦးမည္၊ ယခု မည္သို႔ၾကံရမည္နည္း။

ထိုအခ်င္းအရာကို ယခင္ ၇-ဘ၀က မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီး ေတြ႔သိ၍ ကိုယ္ထင္ျပျပီးလွ်င္ ေမးျမန္းရာ ဘုရင္မလုပ္လိုေသာ ဆႏၵကို သိရသျဖင့္-
မင္းသားသည္ ငရဲလားမည့္ေဘးကိုသာ ေတြးေၾကာက္လွေလေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔မွစ၍ နတ္သမီးအၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ဆြ႔ံအ နားထိုင္းသူမ်ားကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ ေၾကာင္တက္တက္ ေနထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။

ထိုအခ်င္းအရာကို အထိန္းေတာ္မ်ား ေတြ႔ၾကေသာ္ မိဖုရားႀကီးထံ ခ်က္ခ်င္း၀င္၍ သံေတာ္ဦးတင္ေလလွ်င္-
မိဖုရားႀကီးသည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သားေတာ္အား စမ္းသပ္ျပီးေနာက္ ဧကန္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရေသာေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း တင္ျပေသာအခါ ဘုရင္ႀကီးက
ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား သားေတာ္ေလး စကားေျပာရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ေစ၏။

အစားအေသာက္ ကစားစရာတုိ႔ျဖင့္ ျမဴဆြယ္ေသာ္လည္း မရ။
ပြဲေတာ္တည္ခ်ိန္ မေၾကြးဘဲ ငိုေအာင္ထားေသာ္လည္း မငို၊
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေဒါသထြက္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ခ်စ္ေမတၱာစိတ္ ယိုဖိတ္၍ ရယ္ျပံဳးေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ကၽြမ္းဘား မ်က္လွည့္ ရုပ္ေသးပြဲမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္၊
ဆင္လိမၼာမ်ား၊ အစြယ္မဲ့ ေျမြမ်ား၊ လက္နက္မ်ား မီးမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မေၾကာက္၊
တင္္လဲလူးျခင္း၊ အပုပ္နံ႔ေပးျခင္း၊ မႈိင္းတိုက္ျခင္းျပဳေသာ္လည္း မရ၊
လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်ားႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတြင္ ေတြ႔ဆံုေစေသာ္လည္း မရ။
မင္းသားေလး စိတ္ထဲတြင္ကား ငရဲခံရသည္ကိုသာ ျမင္ေနသည္။

မင္းသားေလး ၁၇-ႏွစ္သို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ထူးျခားမႈမရွိျဖင့္ ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား ေခၚယူေျပာဆိုရာ ပုဏၰားေတာ္မ်ားက-
မင္းသားေလး တည္ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးသည္၄င္း၊ မိဖုရားႀကီးသည္၄င္း၊ တိုင္းျပည္သည္၄င္း၊ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါလိမ့္မည္။ ဤေဘးဆိုးႀကီးက လြတ္ေျမာက္လိုက မင္းသားအား ေျမတြင္း၌ ျမႇဳပ္ႏွံရပါမည္-ဟု ေလွ်ာက္တင္ေသာအခါ ဘုရင္ႀကီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။
ထိုအခါ မိဖုရားႀကီးက မင္းသားအား စိတ္ေျပာင္းေစရန္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ျဖင့္ အပ္ႏွင္းေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၇-ရက္ေစ့သည့္တိုင္ မထူးျခားသျဖင့္ ဘုရင္ႀကီးက ေဒါသထြက္ျပီး ရထားမွဴးကိုေခၚ၍ နက္ျဖန္နံနက္ မိုးေသာက္လွ်င္ ဤမင္းသားအား ဘုရင္အသံုးအေဆာင္ခၽြတ္၍ ေတာရပ္ျမိဳင္လယ္သို႔ ရထားႏွင့္ ေခၚေဆာင္သြားျပီး တြင္းတူးေျမျမႇဳပ္ေစ-ဟု အမိန္႔ေတာ္မွတ္သည့္အတိုင္း ရထားမွဴးလည္း အမိန္႔ေတာ္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သျဖင့္ ေတမိယမင္းသားကို ေခၚသြားျပီး တြင္းတူးေနစဥ္-တြင္းအထက္မွ အသံၾကား၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ-

အိုရထားမွဴး ဘာကိစၥအတြက္ တြင္းတူေနရသနည္း-
သင္ မင္းမႈထမ္းသည္ အျပစ္လည္းလြတ္၍ ဆုလာဘ္မ်ားပင္ ရေစျခင္းငွါ ယခုပင္လွ်င္ ေရႊနန္းေတာ္သို႔ျပန္၍ အေၾကာင္းစံု သံေတာ္ဦးတင္ေလာ့-ဟု မင္းသားဆိုေလေသာ္ ရထားမွဴးသည္ ၀မ္းပန္းတသာျဖင့္ အျမန္သြားေလေတာ့၏။ ခမည္းေတာ္ မည္ေတာ္ႏွင့္တကြ အားလံုး ၀မ္းသာမဆံုးရွိၾက၏။

ဘုရင္မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္အား ေတာတြင္း၌ပင္ ဘိသိက္သြန္း နန္းအပ္ကာ ျပန္ေခၚမည္ဟုၾကံစည္၍ အခ်ိန္ယူလ်က္ မင္းခမ္းမင္းနားျပည့္စံုစြာ ဖန္တီးေစျပီးမွ သားေတာ္ရွိရာ ေတာရပ္ျမိဳင္ေျခသို႔ ေလးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ ၾကြခ်ီေတာ္မူေလသည္။

ခရီးဆိုက္၍ သားေတာ္ ေတမိမင္းသားမွာ ရေသ့၀တ္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လွ်င္ ၀တ္ျပဳလ်က္-
သားေတာ္ ေတာတြင္း၌ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အစာအာဟာရမ်ား မွီ၀ဲေနရ၍ ဤမွ်အသားအေရ အေရာင္အဆင္း ၀င္း၍ ၾကက္သေရမဂၤလာ ေဆာင္ပါသနည္း။
ဖခမည္းေတာ္ ေတာတြင္း၌ ဆားမပါေသာ သစ္ရြက္စိမ္းကိုသာ မွီ၀ဲရပါသည္။
အေရာင္အဆင္းဟူသည္ကား-စိတ္ျငိမ္သက္ေသာသူ၊
ပူပင္ေသာက ေဒါသကင္း၍ တပ္မက္ျခင္းမရွိသူမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သည္။

ေကာင္းေပစြ သားေတာ္ ခမည္းေတာ္သည္ပင္ ဤေသာကကင္းေ၀းေသာ ရေသ့ဘ၀ကို လိုလားလာေခ်ျပီ။ သားေတာ္ကား အသက္ ႏုပါေသး၏။ တရားဓမၼလည္း ျပည့္၀၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္ ေတာထြက္ႏိုင္ေစ ျခင္းငွါ ထီးေမြနန္းေမြ လက္ခံျပီး ႏုပ်ိဳစဥ္ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ ခံစားပါ။ အသက္ႀကီးလာမွ သားေတာ္ရွိက သားေတာ္ကို နန္းအပ္ကာ ေတာထြက္မည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအားလည္း ကူညီရာေရာက္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အို ဖခမည္းေတာ္ သတၱ၀ါတို႔မည္သည္ ႀကီးသည္ ငယ္သည္မဟုတ္ ေသျခင္းေဘးက အခ်ိန္မေရြး လာသည္မဟုတ္ပါေလာ၊ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ကိုလည္း ခံစားလိုစိတ္ မရွိ၍ ဆြံ႔အ နားထိုင္းဟန္ ေနခဲ့ျပီ။ စသည္ျဖင့္
ေတမိယ ရေသ့ေလးက အက်ယ္တ၀င့္ တရားျပျပီးသည့္အဆံုး၌ ဘုရင္ႀကီး မိဖုရားႀကီးႏွင့္ တကြ အားလံုးေသာ မင္းခ်င္းတို႔ ကၽြတ္တန္း၀င္ကာ ရေသ့၀တ္ၾကကုန္သတည္း။
ေရွးအခါက ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးႏွင့္ စႏၵာေဒ၀ီမိဖုရားတြင္ ေတမိယကုမာရ-ေခၚ မင္းသားေလးတပါး ဖြားျမင္ေလသည္။ သားေတာ္ဟူ၍ ဤတပါးပင္ရွိသည္။
ငယ္စဥ္က ခမည္းေတာ္ ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးသည္ တေန႔တြင္ ေတမိယမင္းသားေလးကို ရင္၀ယ္ထားလ်က္ ခိုးသားေလးဦးကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခတ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ထီးျဖဴေအာက္တြင္ ခ်သိပ္ထားစဥ္ မင္းသားငယ္သည္ ထိုသို႔ သူတပါးအား ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ စီရင္ရျခင္းမ်ားကို မႏွစ္ျမိဳ႔သျဖင့္ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲကာ မွိန္း၍ ဤသို႔စဥ္းစားမိ၏။

ဘုရားေလာင္းျဖစ္၍ ေနာက္ေနာက္ ဘ၀မ်ားကို ျပန္လည္ေတြးျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိေလသည္။

ငါသည္လည္း တေန႔တြင္ ဘုရင္လုပ္ရေခ်ဦးမည္။ ဤသို႔ သူတပါးအား အျပစ္ဒဏ္စီရင္ရာ၌ အကယ္၍ မွားယြင္းစြာစီရင္မိအံ႔ ငါ့၌ ဆင္းရဲပူပန္မႈေရာက္လတံ႔။ ငါသည္ ယခင္ဘ၀က မင္းျပဳကာ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို မွားယြင္းစြာစီရင္မိသျဖင့္ ငရဲျပည္တြင္ ၾကာျမင့္စြာ ခံခဲ့ရသလို ယခုတဖန္ ခံရဦးမည္၊ ယခု မည္သို႔ၾကံရမည္နည္း။

ထိုအခ်င္းအရာကို ယခင္ ၇-ဘ၀က မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီး ေတြ႔သိ၍ ကိုယ္ထင္ျပျပီးလွ်င္ ေမးျမန္းရာ ဘုရင္မလုပ္လိုေသာ ဆႏၵကို သိရသျဖင့္-
မင္းသားသည္ ငရဲလားမည့္ေဘးကိုသာ ေတြးေၾကာက္လွေလေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔မွစ၍ နတ္သမီးအၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ဆြ႔ံအ နားထိုင္းသူမ်ားကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ ေၾကာင္တက္တက္ ေနထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။

ထိုအခ်င္းအရာကို အထိန္းေတာ္မ်ား ေတြ႔ၾကေသာ္ မိဖုရားႀကီးထံ ခ်က္ခ်င္း၀င္၍ သံေတာ္ဦးတင္ေလလွ်င္-
မိဖုရားႀကီးသည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သားေတာ္အား စမ္းသပ္ျပီးေနာက္ ဧကန္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရေသာေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း တင္ျပေသာအခါ ဘုရင္ႀကီးက
ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား သားေတာ္ေလး စကားေျပာရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ေစ၏။

အစားအေသာက္ ကစားစရာတုိ႔ျဖင့္ ျမဴဆြယ္ေသာ္လည္း မရ။
ပြဲေတာ္တည္ခ်ိန္ မေၾကြးဘဲ ငိုေအာင္ထားေသာ္လည္း မငို၊
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေဒါသထြက္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ခ်စ္ေမတၱာစိတ္ ယိုဖိတ္၍ ရယ္ျပံဳးေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ကၽြမ္းဘား မ်က္လွည့္ ရုပ္ေသးပြဲမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္၊
ဆင္လိမၼာမ်ား၊ အစြယ္မဲ့ ေျမြမ်ား၊ လက္နက္မ်ား မီးမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မေၾကာက္၊
တင္္လဲလူးျခင္း၊ အပုပ္နံ႔ေပးျခင္း၊ မႈိင္းတိုက္ျခင္းျပဳေသာ္လည္း မရ၊
လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်ားႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတြင္ ေတြ႔ဆံုေစေသာ္လည္း မရ။
မင္းသားေလး စိတ္ထဲတြင္ကား ငရဲခံရသည္ကိုသာ ျမင္ေနသည္။

မင္းသားေလး ၁၇-ႏွစ္သို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ထူးျခားမႈမရွိျဖင့္ ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား ေခၚယူေျပာဆိုရာ ပုဏၰားေတာ္မ်ားက-
မင္းသားေလး တည္ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးသည္၄င္း၊ မိဖုရားႀကီးသည္၄င္း၊ တိုင္းျပည္သည္၄င္း၊ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါလိမ့္မည္။ ဤေဘးဆိုးႀကီးက လြတ္ေျမာက္လိုက မင္းသားအား ေျမတြင္း၌ ျမႇဳပ္ႏွံရပါမည္-ဟု ေလွ်ာက္တင္ေသာအခါ ဘုရင္ႀကီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။
ထိုအခါ မိဖုရားႀကီးက မင္းသားအား စိတ္ေျပာင္းေစရန္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ျဖင့္ အပ္ႏွင္းေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၇-ရက္ေစ့သည့္တိုင္ မထူးျခားသျဖင့္ ဘုရင္ႀကီးက ေဒါသထြက္ျပီး ရထားမွဴးကိုေခၚ၍ နက္ျဖန္နံနက္ မိုးေသာက္လွ်င္ ဤမင္းသားအား ဘုရင္အသံုးအေဆာင္ခၽြတ္၍ ေတာရပ္ျမိဳင္လယ္သို႔ ရထားႏွင့္ ေခၚေဆာင္သြားျပီး တြင္းတူးေျမျမႇဳပ္ေစ-ဟု အမိန္႔ေတာ္မွတ္သည့္အတိုင္း ရထားမွဴးလည္း အမိန္႔ေတာ္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သျဖင့္ ေတမိယမင္းသားကို ေခၚသြားျပီး တြင္းတူးေနစဥ္-တြင္းအထက္မွ အသံၾကား၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ-

အိုရထားမွဴး ဘာကိစၥအတြက္ တြင္းတူေနရသနည္း-
သင္ မင္းမႈထမ္းသည္ အျပစ္လည္းလြတ္၍ ဆုလာဘ္မ်ားပင္ ရေစျခင္းငွါ ယခုပင္လွ်င္ ေရႊနန္းေတာ္သို႔ျပန္၍ အေၾကာင္းစံု သံေတာ္ဦးတင္ေလာ့-ဟု မင္းသားဆိုေလေသာ္ ရထားမွဴးသည္ ၀မ္းပန္းတသာျဖင့္ အျမန္သြားေလေတာ့၏။ ခမည္းေတာ္ မည္ေတာ္ႏွင့္တကြ အားလံုး ၀မ္းသာမဆံုးရွိၾက၏။

ဘုရင္မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္အား ေတာတြင္း၌ပင္ ဘိသိက္သြန္း နန္းအပ္ကာ ျပန္ေခၚမည္ဟုၾကံစည္၍ အခ်ိန္ယူလ်က္ မင္းခမ္းမင္းနားျပည့္စံုစြာ ဖန္တီးေစျပီးမွ သားေတာ္ရွိရာ ေတာရပ္ျမိဳင္ေျခသို႔ ေလးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ ၾကြခ်ီေတာ္မူေလသည္။

ခရီးဆိုက္၍ သားေတာ္ ေတမိမင္းသားမွာ ရေသ့၀တ္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လွ်င္ ၀တ္ျပဳလ်က္-
သားေတာ္ ေတာတြင္း၌ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အစာအာဟာရမ်ား မွီ၀ဲေနရ၍ ဤမွ်အသားအေရ အေရာင္အဆင္း ၀င္း၍ ၾကက္သေရမဂၤလာ ေဆာင္ပါသနည္း။
ဖခမည္းေတာ္ ေတာတြင္း၌ ဆားမပါေသာ သစ္ရြက္စိမ္းကိုသာ မွီ၀ဲရပါသည္။
အေရာင္အဆင္းဟူသည္ကား-စိတ္ျငိမ္သက္ေသာသူ၊
ပူပင္ေသာက ေဒါသကင္း၍ တပ္မက္ျခင္းမရွိသူမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သည္။

ေကာင္းေပစြ သားေတာ္ ခမည္းေတာ္သည္ပင္ ဤေသာကကင္းေ၀းေသာ ရေသ့ဘ၀ကို လိုလားလာေခ်ျပီ။ သားေတာ္ကား အသက္ ႏုပါေသး၏။ တရားဓမၼလည္း ျပည့္၀၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္ ေတာထြက္ႏိုင္ေစ ျခင္းငွါ ထီးေမြနန္းေမြ လက္ခံျပီး ႏုပ်ိဳစဥ္ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ ခံစားပါ။ အသက္ႀကီးလာမွ သားေတာ္ရွိက သားေတာ္ကို နန္းအပ္ကာ ေတာထြက္မည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအားလည္း ကူညီရာေရာက္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အို ဖခမည္းေတာ္ သတၱ၀ါတို႔မည္သည္ ႀကီးသည္ ငယ္သည္မဟုတ္ ေသျခင္းေဘးက အခ်ိန္မေရြး လာသည္မဟုတ္ပါေလာ၊ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ကိုလည္း ခံစားလိုစိတ္ မရွိ၍ ဆြံ႔အ နားထိုင္းဟန္ ေနခဲ့ျပီ။ စသည္ျဖင့္
ေတမိယ ရေသ့ေလးက အက်ယ္တ၀င့္ တရားျပျပီးသည့္အဆံုး၌ ဘုရင္ႀကီး မိဖုရားႀကီးႏွင့္ တကြ အားလံုးေသာ မင္းခ်င္းတို႔ ကၽြတ္တန္း၀င္ကာ ရေသ့၀တ္ၾကကုန္သတည္း။